دل

انگار که دلت بلرزد

یک لحظه فکر می‌کنی باید خط بکشی روی همه‌ی باورهای دلت ...

دیگر نمی‌بینی ... نمی‌شنوی ... نمی‌خواهی که ببینی ... نمی‌خواهی که بشنوی ..

بهانه‌ی کوچکی در دست داری ... با همان خط می‌کشی روی همه‌ی باورهایت ...

خط می‌کشی روی اسمش ...

خط می‌کشی روی دلت ... ذهنت را پر می‌کنی از هر آن چه غیر اوست ...

نمی‌بینی‌اش ... نمی‌شنوی‌اش ...

حسش نمی‌کنی ...

برای همیشه می‌روی ...

تا مدت‌ها ... تا مدت‌ها ذهن و دلت را خالی از او می‌بینی ...

اما ... بعد از ماه‌ها ...

نگاهت می‌افتد به یک یادگاری ...

دلت انگار که بلرزد ...

انگار که سنگ بودن را فراموش کند ...

دلت انگار که بگیرد ... ساده‌تر ... انگار که دلتنگش شوی ...

لعنت به این دل ...

زل می‌زنی به یادگاری ... آه ... فراموش کرده بودی خیلی چیزها را ...

فراموش کرده بودی ...

به یاد آوردی ... چند لحظه سکوت ... آه هم می‌کشی ...

دوباره خاطرات هجوم آورده به ذهنت را می‌بوسی و با تمام قدرت از ذهنت دور می‌کنی

... مثل قبل می‌شوی ...

آی دختر قصه‌ها و رویاهای دور ... پناه می‌آوری به قلم ...

دلتنگی‌ات را می‌نگاری روی ورق و از دلت بیرون می‌کنی ...

باز به خودت می‌قبولانی دلتنگ هیچ کس نبودی ...

باز گشتی در کار نیست ...

خیلی وقت است که رفته‌ای...

چشم به راه تو مانده ... دلم ...